आठवणींचा कचरा...!!!

             सकाळी सकाळी ऑफिसला जायची गडबड असताना अजित ची एक कविता वाचली आणि मग प्रतिसाद देत हे असं जे मनात आलं ते लिहिलं.
            बरंच काही साचलेले असतं. पण आपणच लिहायचे टाळतो. ज्या त्या गोष्टीनं तेव्हाच व्यक्त झालं पाहिजे. नाहीतर मग मनात आठवणींचा कचरा होतो. माहिती असतं त्या आठवणींचं आपल्याच मनाच्या वाढीकरता उपयोगी पडणारं खत होणार आहे. पण काही आठवणी अशाही उरतात ज्या मुळे उगाचच आपल्याला त्यातून वेगळा गंध येतो.

कधी अविश्वासाचा...
कधी अहंकाराचा...
अन कधी इर्षेचा...

                त्यामुळे योग्य वेळी योग्य ते असं कुठेतरी व्यक्त झालं की बरं वाटतं. मनाचा आठवणींचा कचरा डेपो होऊन द्यायचा नाही कधीच. मन कायम आठवणींच घर रहायला हवं. ज्या ठिकाणी सगळे काही सामावलंय. म्हणजे आपल्याला आपल्या घराविषयी जशी ओढ लागते तशीच ओढ या आठवणींच्या घराचीही लागते. इथेच भेटत रहात सगळे गेलेले क्षण. फक्त नाजूकसा एक उंबरठा ओलांडायचा असतो. बाकी स्वैर फिरायचं नुसतं.

"आपलं मन आपलं घर असतं."

गणेश दादा शितोळे
(८ मे २०१७)