आजकाल हरवलेला असतो मी असाच कुठे...
स्वत:च स्वत:च्या विचारात....
घुटमळ रहातो कितीतरी वेळ एकाच वर्तुळात
तोच विचार, त्याच
भावना अन तोच माझ्यात....
तशीच असते गाडीच्या रेसवर दाबलेली मुठ
रस्त्यावरच्या खड्यांचा अन भोवतालच्या माणसांचा
अंदाज घेत....
कधी कमी होते, कधी अचानक वेगही घेते,
पण सगळं कसं एकदम नियंत्रणात असतं माझ्याच...
वाटतो रस्ता मला घेऊन पळतोयच की काय
तो तिथेच असला तरी स्तब्ध एकाजागी...
मीच पळत असतो गाडीवरूनही अन मनातल्या विचारातही
रस्ते बदलत अन पडत जाणाऱ्या प्रश्नांची उत्तरे
शोधत...
कधी अचानक मन तरंगत होतं उल्हासाच्या आसमंतात
अवचित काहीतरी गवसल्याचा भास होत....
कापसाहूनही हलकं हलकं होऊन जातं पार
प्रश्नांचा सोयीचा अर्थ लावून उत्तर मिळालं
की...
अलगद मोरपिस फिरावावं अंगावरून
बोचरा गारवा शहारा आणतो कात टाकत
किंचितसं स्मित नकळत येतं
मनातल्या मनात आठवणींच्या गुदगुल्यांनी हसत...
सिग्नल लागतो रस्त्यावरचा अन आयुष्याच्याही
नकळत गाडी थांबली जाते क्षणातंच....
सिग्नल संपून प्रवास पुन्हा सुरू होतो,
नव्या विचार जन्माला घालत...
पुन्हा रस्ता पळतो तसा जीव कासावीस होतो
अन मी वेड्यासारखा राहतो नुसता फिरत...
शोधत राहतो पाऊलवाटांवरच्या ओळखीच्या जून्या
खुणा
हळूवार पावलांवरची धूळ झटकत....
गणेश सुवर्णा तुकाराम
१८ नोव्हेंबर २०१८
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा