आदर करणे अन स्विकारणे....

आदर करणे अन स्विकारणे यात तितकाच फरक असतो जितका कानाने ऐकून समजण्यात अन मिटलेल्या पापण्यातून उमजण्यात. भावनांचा आदर करणे, विचारांचा आदर राखणे हे बोलताना काहीच बंधन वाटत नाही. परंतू प्रत्यक्षात ते काटेरी बंधन मनाचा मोठेपणा भेदून आपल्याला विव्हळणं देऊ शकतं.

विचार अन कृती समांतर असू शकत नाही तर समरुप असावी वागते. दोन समांतर रेषा कधीच एकमेकांना भेटत नसतात. अन त्याच रेषांना लंब काढला तर तो छेद देत प्रवास थांबवतो. पण त्याच रेषा परस्परांना विरोधी दिशेने वाटचाल करणाऱ्या असल्या तर लंब फक्त मार्गदर्शक ठरतो...

स्विकारणे अन आदर राखणे हा अशा लंब असणार्‍या रेषा आहेत. म्हणूनच आदर राखणे अन ठेवणे या पेक्षा समर्पण हा समतोल साधतो. समर्पण म्हणजे आदर राखत स्विकारणे. माणूस आहे तसा स्विकारणे तसं कठीणं काम. पण समर्पण असेल तर अशक्य काहीच नाही. आयुष्य म्हणजे वर्तूळ अन समर्पण ही त्याची स्पर्शिका. जगण्याच्या परीघाला स्पर्शून जाणे म्हणजे समर्पण अन हा आयुष्याचा प्रवास फक्त याच करता असतो.

गणेश सुवर्णा तुकाराम

२२ ऑक्टोबर २०१८